Σήμερα...

Σήμερα, κι ας κλέβω λεπτά απ' την νέα μέρα.

Σήμερα είδα ένα μπερδεμένο κουβάρι να ξετυλίγεται.
Δυστυχώς, έπρεπε να είμαι εγώ πάλι αυτή που θα έκοβε τον κόμπο.
Τον έκοψα...
Και κόπηκα...
Και μάτωσα.
Ταράχτηκα, μα το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Πήρε τον δρόμο του. Τα βρώμικα νερά θα καταλήξουν στη θάλασσα.
Λυπάμαι για κεινον. Στην ουσία τον έσωσα. Του έδωσα βάρκα να επιπλεύσει...
Είναι αργά πια. Δεν καταλαβαίνει. Δεν μπορεί να μετανιώσει. Ούτε να σωθεί, ούτε να τιμωρηθεί...
Θ' απολογηθεί Αλλού, για όλα.

Νιώθω χάλια, καλύτερα όμως από παλιά.
Σήμερα έφτυσα τον εαυτό μου που δεν είχα στα χέρια μου εκείνο το κωλοπτυχίο της δημοσιογραφίας.
Είχα όμως το άλλο, της ανθρωπιάς, που μου παρέδωσε η μάννα... και μέσα έγραφε:
"Κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό..."
... και πες, πες, κατάφερα, ότι κατάφερα.
Σήμερα είδα τρελούς και φοβήθηκα.
Λογικούς και τρόμαξα.
Δεν ήξερα από ποιον να προφυλαχτώ.
Προτίμησα να παλαίψω με τους λογικούς που επέμεναν:
"Έτσι είναι οι άνθρωποι! Εσύ θ' αλλάξεις τον κόσμο; Τι θέλεις ν' αποδείξεις; Ως τι θα μπλέξεις; Ψάχνεις για ιστορίες;"

Δεν έμπλεξα. Ακόμα. Θα μπορούσα, μα με διακόπτει ένα ταξίδι.
Άφησα το τιμόνι σε έναν Άλλον, που του έχω πολύ εμπιστοσύνη.
Ναι, θέλω ν' αλλάξω τον κόσμο, κι ας είμαι μόνη μου. Θα είμαι στην πρώτη γραμμή, μόλις γυρίσω. Κι αυτή τη φορά θέλω λύση.

Σήμερα χρειάστηκε να μιλήσω σε ανθρώπους για ανθρώπινα δικαιώματα.
Τα ήξεραν, αλλά... άλλο είναι η θεωρία και άλλο η πράξη.

Σήμερα είδα πόσο άχρηστο μου είναι το ίντερνετ, ενώ κάποτε με ξεγελούσε ότι ήταν η φωνή μου. Έχω καταλάβει πια, πως η βοήθεια δεν θα έρθει από δω. Και που την ζήτησα παλιότερα, ποτέ δεν ήρθε. Εδώ κι αλλού, είναι μόνο για "νταβαντούρι". Εντυπώσεις, δημοσιότητα και κέρδος.
Αχ, αυτό το κέρδος!
Τι να τα κάνεις; Αγκαλιά τα είχε... θαμμένα τα είχε...
Άχρηστα του ήταν.
Άχρηστοι και θα τα πάρουν...
"Άχρηστα" θα είναι και στα χέρια τους, αφού δεν ξέρουν το νόημα της ζωής, αφού είναι και οι ίδιοι "ά" .... άρρωστοι! ( Εκείνοι: Οι λογικοί. Οι βλέποντες... και απέχοντες).

Βρέχει και μ' αρέσει. Ξέρω ότι αυτά είναι ανακουφιστικά δάκρυα μιας ψυχής που περιμένει λύση.
Όλα ξεκαθαρίζουν... γλυκειά μου Α....α! Εσύ το ξέρεις καλύτερα.
Σήμερα, ίσως πρόλαβα κάτι...
Πάντως, το φράγμα έσπασε.
Όχι, δεν νιώθω δικαίωση, ούτε κακία. Μόνο λυπάμαι. Ξέρω ότι είναι άρρωστος. Πάντα ήταν "άρρωστος".
Θα ήθελα να ήταν όλα αλλιώς. Όμως, δεν είναι. Τώρα η εξέλιξη θα έρθει μόνη της. Μπήκε το νερό στ' αυλάκι.
Νιώθω μεγάλη ανακούφιση, κι ας είμαστε ακόμα στην αρχή.
Αρκεί που τον παρέλαβαν γιατροί.
Αρκεί που μου χαμογέλασε ένα παιδί!
Αρκεί που υπάρχει ελπίδα γι' αυτό το παιδί!
Αρκεί που θα ζήσει ανθρώπινα, Ελπίζω! αυτό το παιδί ! (γιατί ακόμα φοβάμαι τους ανθρώπους...)

Σήμερα, που ήταν χθες και που θα έχει συνέχεια και αύριο, γιατί τ' αληθινά βιβλία... όπως είναι τα της ζωής, πάντα έχουν συνέχεια.
Εύχομαι και ελπίζω σε ένα δίκαιο ΤΕΛΟΣ!
Θα βοηθήσω σ' αυτό.
Θα συμμετέχω σ' αυτό, κι ας πουν, ότι υπήρξα και σκηνοθέτης.

Ο Ανώτερος Κριτής, ας είναι επιεικής και με κείνον. Τώρα ξέρω. Οι άλλοι άνθρωποι... οι καλοί... δεν φοβούνται πια και θα μιλήσουν...
Πολλά θα πουν...
Πολλά θα κάνουν...
Τώρα, όμως;
Τόσο αργά;
Η παράσταση τελείωσε.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.