... αρκεί να σπάσουμε την πολιορκία της ΣΤΙΓΜΗΣ! ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Ώρα για έργα

Τώρα Κατερίνα, μπορείς να τρέξεις στις "δουλειές" σου!
Την απαραίτητη ενημέρωση την έκανες.
Τώρα είναι ώρα για "έργα".
Τρέχα! Αρκετά καθυστέρησες!

Ώρα για έργα. Αργότερα το μπλα μπλα...

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Στα δύσκολα σε θέλω



Έλα, Κατερίνα! Στα δύσκολα σε θέλω.
Ξεκίνα! Αντέχεις!
Πήγαινε! Θ' αργήσεις!

Τρεις μέρες μείνανε

Τρεις μέρες μείνανε...
Φαίνονται τόσο λίγες!
Κι όμως, κουβαλούν μέσα τους τόσες στιγμές που μπορεί να σου αλλάξουν την ίδια τη ζωή!
Είναι τόσο ανατρεπτική η ζωή!

Ξημερώματα Τρίτης 29 Δεκεμβρίου 2009, ώρα 2:51
Είμαι η Κατερίνα και αυτή τη στιγμή υπάρχω!
Ζω, σκέφτομαι και κάτι απ' αυτά... τα γράφω.
Αύριο, δεν ξέρω!
Είμαι μόνο, άνθρωπος!
Τόσο λίγο, μα και τόσο πολύ!

Στίγμα ΣΤΙΓΜΩΝ

Ενώ άλλοι κύκλοι, κακκοί, καλοί (ανάλογα τι αφήνει στον καθέναν...) κλείνουν και άλλοι νέοι ανοίγουν, κι ενώ κανένας μας δεν μπορεί να ξέρει τι στιγμές θα "κλείσουν" μέσα τους, εγώ θέλω να κρατήσω εδώ τις Άλλες Μεγάλες Στιγμές που έζησα χθες, κι αυτές αφορούν ένα σύντομο ταξίδι προσκυνήματος στην Αθήνα, το οποίο θα περιγράψω άλλη στιγμή στο ανάλογο μπλογκ.
Απόψε υπάρχει μια σκιά...
Ένα ψυγείο...
Ένας άνθρωπος κοιμάται...
Ένα τζάκυ καίει ξύλα...
Ένα παιδί γελάει...
Κάποιοι "ψάχνονται"...
Κάποιοι μετράνε...
Κάποιοι υπολογίζουν...
Χωρίς τον ξενοδόχο.

Υγ. Ήθελα να κρατήσω στίγμα των ΣΤΙΓΜΩΝ!

Το θέατρο του παραλόγου

Ήταν παράλογο.
Σίγουρα και θέατρο.
Από σήμερα όμως... άλλαξαν οι πρωταγωνιστές κι αυτό σοκάρει.
Όσοι αντέχουν, παίζουν, παρακολουθούν κι αν είναι και καλοί ηθοποιοί τα κάνουν και τα δυο.
Σήμερα δεν άντεχα τίποτα απ' τα δυο.
Αύριο, ξέρω, πως θα είμαι ΜΟΝΟ σιωπηλός θεατής.
Ξέρω ακόμα, πως δεν θα χειροκροτήσω κανέναν.
Είδα τα πιστεύω τους στα παρασκήνια.
Ότι λόγια και να πουν, δεν τα πιστεύουν.
Είναι ξένοι απ' την ουσία του έργου.
Μιλούν άλλη γλώσσα.
Έχουν άλλον Θεό.
Γι' αυτό και δεν με πείθουν.
Κανένας, απ' όλους τους.
Αύριο κλείνει ένας κακός μεγάλος κύκλος.
Ήδη άνοιξε ένας καινούργιος.
Θα ήθελα να είναι καλός!
Πρέπει όμως... ν' αλλάξουν οι πρωταγωνιστές.
Πιστεύω πως θα βρεθούν εθελοντές, που θα νιώθουν τα λόγια και δεν θα έχουν για Θεό τους το χρήμα... και το συμφέρον.
Μόνο αυτοί θα σώσουν την παράσταση!
Μόνο τότε το κοινό θα χειροκροτήσει!
Μαζί τους κι εγώ.
Ναι! Σίγουρη στο χειροκρότημα, ίσως και εθελοντής!
Αν χρειαστεί και δεν υπάρξουν άλλοι...

Τέλος πρώτου κύκλου. Κακκού. Κάκκιστου.

Καλό Ταξίδι, κύριε Γιώργο

Καλό Ταξίδι, κύριε Γιώργο!
Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου!
Ναι, θα έρθω κι εγώ...
Θα μιλήσουμε νοερά, εκεί...
Λυπάμαι, τόσο πολύ! Για ΟΛΑ!

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Σήμερα...

Σήμερα, κι ας κλέβω λεπτά απ' την νέα μέρα.

Σήμερα είδα ένα μπερδεμένο κουβάρι να ξετυλίγεται.
Δυστυχώς, έπρεπε να είμαι εγώ πάλι αυτή που θα έκοβε τον κόμπο.
Τον έκοψα...
Και κόπηκα...
Και μάτωσα.
Ταράχτηκα, μα το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Πήρε τον δρόμο του. Τα βρώμικα νερά θα καταλήξουν στη θάλασσα.
Λυπάμαι για κεινον. Στην ουσία τον έσωσα. Του έδωσα βάρκα να επιπλεύσει...
Είναι αργά πια. Δεν καταλαβαίνει. Δεν μπορεί να μετανιώσει. Ούτε να σωθεί, ούτε να τιμωρηθεί...
Θ' απολογηθεί Αλλού, για όλα.

Νιώθω χάλια, καλύτερα όμως από παλιά.
Σήμερα έφτυσα τον εαυτό μου που δεν είχα στα χέρια μου εκείνο το κωλοπτυχίο της δημοσιογραφίας.
Είχα όμως το άλλο, της ανθρωπιάς, που μου παρέδωσε η μάννα... και μέσα έγραφε:
"Κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό..."
... και πες, πες, κατάφερα, ότι κατάφερα.
Σήμερα είδα τρελούς και φοβήθηκα.
Λογικούς και τρόμαξα.
Δεν ήξερα από ποιον να προφυλαχτώ.
Προτίμησα να παλαίψω με τους λογικούς που επέμεναν:
"Έτσι είναι οι άνθρωποι! Εσύ θ' αλλάξεις τον κόσμο; Τι θέλεις ν' αποδείξεις; Ως τι θα μπλέξεις; Ψάχνεις για ιστορίες;"

Δεν έμπλεξα. Ακόμα. Θα μπορούσα, μα με διακόπτει ένα ταξίδι.
Άφησα το τιμόνι σε έναν Άλλον, που του έχω πολύ εμπιστοσύνη.
Ναι, θέλω ν' αλλάξω τον κόσμο, κι ας είμαι μόνη μου. Θα είμαι στην πρώτη γραμμή, μόλις γυρίσω. Κι αυτή τη φορά θέλω λύση.

Σήμερα χρειάστηκε να μιλήσω σε ανθρώπους για ανθρώπινα δικαιώματα.
Τα ήξεραν, αλλά... άλλο είναι η θεωρία και άλλο η πράξη.

Σήμερα είδα πόσο άχρηστο μου είναι το ίντερνετ, ενώ κάποτε με ξεγελούσε ότι ήταν η φωνή μου. Έχω καταλάβει πια, πως η βοήθεια δεν θα έρθει από δω. Και που την ζήτησα παλιότερα, ποτέ δεν ήρθε. Εδώ κι αλλού, είναι μόνο για "νταβαντούρι". Εντυπώσεις, δημοσιότητα και κέρδος.
Αχ, αυτό το κέρδος!
Τι να τα κάνεις; Αγκαλιά τα είχε... θαμμένα τα είχε...
Άχρηστα του ήταν.
Άχρηστοι και θα τα πάρουν...
"Άχρηστα" θα είναι και στα χέρια τους, αφού δεν ξέρουν το νόημα της ζωής, αφού είναι και οι ίδιοι "ά" .... άρρωστοι! ( Εκείνοι: Οι λογικοί. Οι βλέποντες... και απέχοντες).

Βρέχει και μ' αρέσει. Ξέρω ότι αυτά είναι ανακουφιστικά δάκρυα μιας ψυχής που περιμένει λύση.
Όλα ξεκαθαρίζουν... γλυκειά μου Α....α! Εσύ το ξέρεις καλύτερα.
Σήμερα, ίσως πρόλαβα κάτι...
Πάντως, το φράγμα έσπασε.
Όχι, δεν νιώθω δικαίωση, ούτε κακία. Μόνο λυπάμαι. Ξέρω ότι είναι άρρωστος. Πάντα ήταν "άρρωστος".
Θα ήθελα να ήταν όλα αλλιώς. Όμως, δεν είναι. Τώρα η εξέλιξη θα έρθει μόνη της. Μπήκε το νερό στ' αυλάκι.
Νιώθω μεγάλη ανακούφιση, κι ας είμαστε ακόμα στην αρχή.
Αρκεί που τον παρέλαβαν γιατροί.
Αρκεί που μου χαμογέλασε ένα παιδί!
Αρκεί που υπάρχει ελπίδα γι' αυτό το παιδί!
Αρκεί που θα ζήσει ανθρώπινα, Ελπίζω! αυτό το παιδί ! (γιατί ακόμα φοβάμαι τους ανθρώπους...)

Σήμερα, που ήταν χθες και που θα έχει συνέχεια και αύριο, γιατί τ' αληθινά βιβλία... όπως είναι τα της ζωής, πάντα έχουν συνέχεια.
Εύχομαι και ελπίζω σε ένα δίκαιο ΤΕΛΟΣ!
Θα βοηθήσω σ' αυτό.
Θα συμμετέχω σ' αυτό, κι ας πουν, ότι υπήρξα και σκηνοθέτης.

Ο Ανώτερος Κριτής, ας είναι επιεικής και με κείνον. Τώρα ξέρω. Οι άλλοι άνθρωποι... οι καλοί... δεν φοβούνται πια και θα μιλήσουν...
Πολλά θα πουν...
Πολλά θα κάνουν...
Τώρα, όμως;
Τόσο αργά;
Η παράσταση τελείωσε.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Πείτε τα! Πείτε τα!

Α, ρε μάννα, Αθάνατη!

Δεκαοχτώ χρόνια μετά, έπρεπε να αποδείξω πάλι, πως δεν είσαι Εδώ! Και τα χαρτιά και η γραφειοκρατία και τα ανθρώπινα λάθη να επιμένουν: πως είσαι!

Μ' άρεσε!...
Αντί να νευριάσω, χαμογελούσα.
Α, ρε μάννα!
Τι σαν μου έδωσε μια ευγενέστατη κυρία στο τέλος πέντε αντίγραφα της ληξιαρχικής πράξης θανάτου;
Ούτε που τα κοίταξα.
Εγώ ξέρω πως είσαι: Εδώ!
Άλλοι μπερδεύτηκαν...
Αυτοί που χάνονται στα χαρτιά.
Άλλωστε, επίσημο χαρτί ήταν και το προηγούμενο που διαβεβαίωνε πως:
"... η Αφροδίτη Σταματίου ή Δεσπότη Δεν απεβίωσε..."

Έχω στα χέρια μου δυο χαρτιά σφραγισμένα. Το ένα λέει: "ΟΧΙ!", τα πέντε λένε: "Ναι"!

Αν φωτοτυπήσω το πρώτο 100 φορές, νικήσαμε ΜΑΝΝΑ!

Είναι η δεύτερη φορά.
Την πρώτη... στο χωριό... φαινόσουνα ακόμα... "ζωντανή"!
Μετά το χαρτί... σε "διαγράψανε...", λέει.
Βαριά η λέξη.

Τώρα: Λάθος. Σωρεία λαθών. "Άμα ξεκινήσει κάτι στραβά..." είπε η γλυκύτατη κυρία.

Μ' άρεσε αυτό το παίδεμα.

Αν υπάρξει και τρίτη, τότε θα τους δώσω τα βιβλία σου! "Ήδη τους είπα πως έχεις αλλάξει τόπο κατοικίας, όπως και το όνομά σου εδώ και 18 ολόκληρα χρόνια. Τώρα σε λένε: "Μάννα με δυο ν" κι αν δεν θέλουν να ξαναεκτεθούν οι Υπηρεσίες... ας φροντίσουν να ενημερώσουν εγκαίρως τα χαρτιά τους...

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Αντίγραφο του Έντουαρτ








Πήγα μια επίσκεψη. Έπαθα ένα "κάτι" μόλις την είδα! Πιστό αντίγραφο του Έντουαρτ!
Μόνο που αυτή ήταν κορίτσι και άγρια! Δεν ήθελε χάδια, σαν τον δικό μου!
Α, ρε Έντουαρτ!
Πονάει πολύ!
Μου λείπεις αφάνταστα!

Ευτυχισμένο σκυλί












Ερχόταν πίσω μου. Δεν είχα καταλάβει το γιατί. Μ' ακολουθούσε έχοντας την τυρόπιττα στο στόμα. Πέρασα δρόμους, έφτασα στο πάρκο, φωτογράφησα, έφυγα, πίσω μου αυτό!
Εκεί στα φανάρια με κοίταζε! Τότε κατάλαβα!

"'Ελα" του είπα. "Τώρα περνάμε!"
Μ' άκουσε, περάσαμε μαζί, εγώ έπρεπε να περάσω στον απέναντι δρόμο.

"Έλα" του λέω πάλι. "Εγώ πάω από κει! Εσύ που πας; Που είναι η κρυψώνα σου να σε πάω;"
Εκείνο με κοίταζε στα μάτια. Δεν ήξερα τι να κάνω. Μετά από δυο τρία πράσινα φανάρια, αποφάσισα να περάσω, γιατί ήδη είχα αργήσει.

"Πάμε!" του κάνω αποφασιμένη.
Ξεκινάει να μ' ακολουθήσει, πέρασε αστραπιαία μια μηχανή, κόντεψε να πατήσει κι εμένα, βρέθηκα απέναντι να ψάχνω για το σκυλί!
Ευτυχώς, είχε μείνει εκεί κι αποφάσισε να φάει τότε την τυρόπιττά του, παρόλο που ήταν χορτάτος!
Πήγε η καρδιά μου στη θέση της κι έφυγα!

Εύγε, Κώστα Δουρίδα!

Πω, πω! Δεν έχω δει πιο όμορφη ιστοσελίδα απ' αυτή του Κώστα Δουρίδα!
Και τι λέξεις!!!
Δείτε το!
Εύγε, Κώστα Δουρίδα!

Η Πλατεία Πανεπιστημίου Βόλου στολισμένη

Έτοιμο και το βιντεάκι! Έτσι, μπράβο! Δεν θα κοιμόμουνα σήμερα αν δεν διόρθωνα την παλιά εικόνα για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του Βόλου!



Την προηγούμενη βδομάδα ψυχοπλακώθηκα...
Μόλις είδα όμως να στολίζουν, πέρασα και ξαναπέρασα και ξαναπέρασα.
Μ' άρεσε που είδα στολισμένα, μ' άρεσε που είδα παιδάκια, κόσμο και ζωντάνια σ' αυτή την πλατεία Πανεπιστημίου που έχει τόση ιστορία πίσω της! (στο ευρετήριο θα βρείτε ειδικά μπλογκ γι' αυτή)

Μπράβο στον Δήμο Βόλου! Έτσι, ν' ανέβει λίγο η ψυχολογία του κόσμου!

Το μήλο πέφτει κάτω απ' τη μηλιά...

Και μέχρι να γίνει το βιντεάκι, ας γράψω κι αυτό:
Πέρασαν δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια από τότε που Έφυγε η μάννα, κι όμως, ακόμα ακούω καλά λόγια γι' αυτήν, όταν βρίσκομαι με ανθρώπους που την γνώριζαν.
Τελευταίως η γιαγιά Ελένη μου είπε πως πολλές φορές ξύπναγε το πρωί και έβρισκε σκουπισμένη την αυλή της, κι ένα λουλούδι να την περιμένει στην πόρτα, για σημάδι ότι εκείνη πέρασε και αυτή κοιμότανε!
"Και δεν το' κανε μόνο σε μένα! Και στην Μαρία το' κανε και στην Λενιώ... Αυτή ήταν η μάννα σου, Κατ'νάκι μου!" μου είπε.
Ναι, γιαγιά Ελένη μου! Εγώ ήξερα πια ήταν η μάννα μου, γι' αυτό και την τίμησα όπως της άξιζε.
Το θυμήθηκα με την ευκαιρία του "μεροκάματου"...
Είχα μια μάννα που δεν την ενδιέφερε η πληρωμή, παρά μόνο να την αγαπάνε!
Κι εγώ μάλλον, αυτό ζητάω. Μόνο που η αγάπη έγινε πολύ δύσκολη στις μέρες μας κι όχι μόνο αυτό, φαντάζει ύποπτη και η δική μου!
Ότι χειρότερο, δηλαδή! Άντε ν' αποδείξεις πως δεν είσαι UFO!

Το κυκλάμινο μάρτυρας

Α, το ξέχασα! Έχω μήνες που το ξέρω, κι όμως ξεχνάω να το γράψω! ( Ίσως γιατί αφορά εμένα! Γι' αυτό!)
Λοιπόν ακούστε, τώρα που το θυμήθηκα:
Εγώ μπορεί να σιχαίνομαι τα δικαστήρια, το υλικό όμως του κυκλάμινου, κάποιες φωτογραφίες του, κάποιες ημερομηνίες του κ.λ.π. αποτελούν κύρια αποδεικτικά στοιχεία ενός δικαστηρίου!!!
Όχι, παίζουμε! Ή έχουμε ειδήσεις ή δεν έχουμε!Τι εφημερίδα είμαστε;
Γεια σου, αγαπημένο μου κυκλαμινάκι!
Μόνο μη φωνάξουν την Κατερίνα για μάρτυρα, γιατί τότε θα τους στείλω στο Πήλιο να το ψάξουν μαζί με τα κυκλάμινα!
Εύχομαι μόνο να λάμψει η αλήθεια σ' αυτούς που έχουν το δίκιο!

Το μεροκάματό μου!


Αυτές τις μέρες δεν δουλεύω και χθες (χθες έγινε τώρα...) το Σάββατο, ο άντρας μου ήθελε βόλτα.
"Χμ... Έχω δουλειά! Πάτε εσείς τα φιλαράκια... και καλά να περάσετε!"
"Ναι... μη χάσεις το μεροκάματο..."

Ναι, έμεινα μέσα και κέρδισα το μεροκάματο. Αυτή είναι η πληρωμή μου. Η ικανοποίησή μου ότι κάτι κάνω και για άλλους. Αυτό μ' ευχαριστεί. Με κουράζει βέβαια, γιατί απαιτεί ώρες δουλειάς, "μεγάλωσα" κι όλας (ηλικιακά), μα το απολαμβάνω. Όσοι ξέρουν να το εκτιμήσουν, θα το εκτιμήσουν. Ευτυχώς, δεν ξυνίζουν και παραμένουν και θα παραμένουν στον αέρα, ακόμα κι όταν εγώ λείπω! Τι να κάνουμε; Αφού είναι ακριβό το χαρτί κι εγώ δεν είμαι πλούσια, λαχείο μου έπεσαν τα μπλογκ! Κάποτε ήθελα να κάνω δική μου εφημερίδα. Τότε, πριν το 2005. Τώρα που την έχω και μάλιστα δωρεάν, δεν θα το εκτιμήσω; Άλλωστε, σήμερα πληρώθηκα τόσο καλά απ' το Entos και τον Σωτήρη Παρασκευά, που μάλλον χρωστάω πολλά ακόμα!

Σωτήρη, αυτό που έλεγες για τον τόπο μας, εδώ είναι οι τύψεις!
Η κυριότερη! Το έχω επισημάνει εδώ και πολύ καιρό στα μπλογκ μου, ότι έχω αδικήσει τον πνευματικό κόσμο του Βόλου, αλλά, τι να σου κάνει; Μία είμαι, ξέρεις την δουλειά μας, τι να προλάβω;

Ελπίζω μόνο να είμαι γερή για να επανορθώσω στο μέλλον!

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Μια στιγμή - μια ζωή


Ταχυδρόμος

Γιατί, Μαρία μου; ΓΙΑΤΙ;

Ότι δηλώσεις είσαι...

Ναι, πριν φύγω από δω, να γράψω κι αυτό, όπωσδήποτε!
Συχνά με ρωτάνε τι είμαι. Το φωτογράφος, δημοσιογράφος, εκπαιδευτικός, συγγραφέας, πάει κι έρχεται... (Ανάλογα σε τι φάση με βλέπει ο καθένας).
Α, ναι, και τ' άλλο:
"Και γιατί το κάνεις; Τι κερδίζεις; Που αποσκοπείς;"
Εγώ εξηγώ, αλλά ότι θέλει ο άλλος πιστεύει κι ότι θέλει φαντάζεται.
Δεν μπορώ και να εξηγώ για πολύ ακόμα την τρέλλα μου.
Σήμερα με ρώτησαν πολλοί. Τόσο που μ' ανάγκασαν να βγάλω λιγότερες φωτογραφίες.
Σκέφτομαι σοβαρά να αρχίσω να λέω "Ναι" από δω και πέρα, σε ότι τίτλο και να μου δώσουν.
Άλλωστε δεν ζητούν πτυχίο.
Ευκολότερο είναι απ' το να εξηγώ και να προσπαθώ να πείσω ή να αποδείξω.
Σκέφτομαι ακόμα ν' αποκτήσω και καινούργια ενδιαφέροντα!
Υπάρχουν τόσα άλλα ακόμα επαγγέλματα και τίτλοι, γιατί όχι;

Πλανώδιος φωτογράφος


Πριν λίγο γύρισα σπίτι. Συνηθισμένο γεγονός για μένα όταν δουλεύω, να λείπω όλη μέρα ή όλη νύχτα. Όταν κάθομαι όμως, δεν συνηθίζω να ξεπορτίζω και σήμερα ξεπόρτισα για τα καλά.
Ήταν για μένα μια μέρα πολλών παραστάσεων, πολλών ευχάριστων στιγμών, αλλά συνάμα και μεγάλου προβληματισμού.
Από που ν' αρχίσω και που να τελειώσω;
Θα ήθελα να τα πω όλα, να τα περιγράψω όλα, με λίγα λόγια και λίγες εικόνες, έτσι στα γρήγορα, για να βγουν από μέσα μου, αλλά σκέφτομαι ότι θα αδικήσω τα θέματα, είναι άλλωστε κι αργά.
Γι' αυτό, θα κάνω λίγη υπομονή, γιατί όλα θέλουν τον χρόνο τους και την σωστή τους τοποθέτηση.
Θα πω μόνο, έτσι, για την στιγμή, "στην στιγμή", ότι αν εμείς, (εγώ, εσύ, αυτός,) κοιτάζουμε τον κόσμο από τη δική μας οπτική γωνία, δε σημαίνει ότι είναι κι έτσι, ή ότι υπάρχει μόνο αυτό που εμείς βλέπουμε.
Σήμερα, ζήλεψα έναν πλανώδιο φωτογράφο! Κι όμως!
Βρέθηκα σε ένα περιβάλλον που όλοι θα το ζήλευαν για το επίπεδό του, όλοι θα το ζήλευαν, πόσο μάλλον εγώ... (θα το αναπτύξω άλλη στιγμή, όπως του αξίζει το θέμα -είπαμε) , αλλά εγώ καθόμουνα και κοίταζα και τον φωτογράφο!
Μου έκανε εντύπωση πολύ που είχε αφοσιωθεί στα λόγια που άκουγε, συνάμα ήξερε και πότε θα κάνει την δουλειά του σαν φωτογράφος, σηκώνονταν με το άγραφο δικαίωμά του να φωτογραφήσει, χωρίς να σκέφτεται αν ενοχλεί τους άλλους, αλλά... συνάμα, άκουγε!
Αναρρωτήθηκα μέσα μου σε πόσες εκδηλώσεις άραγε να έχει βρεθεί στη ζωή του, και πόσο σοφός είχε γίνει έτσι, χωρίς καν να διαβάσει.
Στη σκέψη αυτή τον ζήλεψα... και μάλιστα πολύ!
Κι ήθελα να την κρατήσω αυτή τη ζήλεια, γι' αυτό την έγραψα.
Μη την ξεχάσω...
Για τις άλλες... έχω φωτογραφίες!
Απ' όλη την σημερινή έξοδο, ένα πρώτο χειροκρότημα από μένα σ' αυτόν τον χρόνια πλανώδιο φωτογράφο!

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Ας βοηθήσουμε!

12/07/2009

ΣΚΗΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ...

Τα γραφεία στον 1ο όροφο του διατηρητέου κτιρίου στην οδό Γοργούς, στην Άνω Πόλη, όπου στεγαζόταν ο ΣΚΕΤΒΕ... μετά την πυρκαγιά.
Ο ΣΚΕΤΒΕ καλείται και πάλι να βρει λύση στο πρόβλημα της στέγασης.












Ο ΣΚΕΤΒΕ αναζητά ένα χώρο, προκειμένου να στεγάσει τα γραφεία του, να μπορεί να πραγματοποιεί εκθέσεις, να διοργανώνει εργαστήρια και παρουσιάσεις / ημερίδες... Αναζητά ένα χώρο προκειμένου να τον αναδείξει σε "Σπίτι του Πολιτισμού", προσφέροντας στα εικαστικά και στον πολιτισμό στη Βόρεια Ελλάδα και ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη.












Ελπίζουμε αυτή τη φορά οι αρμόδιοι να δείξουν την ευαισθησία τους για τα εικαστικά και τον πολιτισμό στη Θεσσαλονίκη...


ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΦΕΤΕ ΣΤΟ
http://www.petitiononline.com/sketbe/petition.html

Το χρώμα της Μοναξιάς - Γιώτα Στρατή

Το χρώμα της μοναξιάς

Χριστουγεννιάτικο Διήγημα της Γιώτας Στρατή



Ευχαριστούμε Γιώτα μου! Να είσαι καλά και να γράφεις!
Καλές Γιορτές να έχουμε!

Να'χε χρώμα η μοναξιά...

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό - Ζαγορά







Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό

Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό





Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό

Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό





Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό

Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό





Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό

Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό





Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό

Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό





Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό

Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό





Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό

Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό





Καλοκαίρι 2009 - Ανατολή στο Χορευτό