Πριν λίγο γύρισα σπίτι. Συνηθισμένο γεγονός για μένα όταν δουλεύω, να λείπω όλη μέρα ή όλη νύχτα. Όταν κάθομαι όμως, δεν συνηθίζω να ξεπορτίζω και σήμερα ξεπόρτισα για τα καλά.
Ήταν για μένα μια μέρα πολλών παραστάσεων, πολλών ευχάριστων στιγμών, αλλά συνάμα και μεγάλου προβληματισμού.
Από που ν' αρχίσω και που να τελειώσω;
Θα ήθελα να τα πω όλα, να τα περιγράψω όλα, με λίγα λόγια και λίγες εικόνες, έτσι στα γρήγορα, για να βγουν από μέσα μου, αλλά σκέφτομαι ότι θα αδικήσω τα θέματα, είναι άλλωστε κι αργά.
Γι' αυτό, θα κάνω λίγη υπομονή, γιατί όλα θέλουν τον χρόνο τους και την σωστή τους τοποθέτηση.
Θα πω μόνο, έτσι, για την στιγμή, "στην στιγμή", ότι αν εμείς, (εγώ, εσύ, αυτός,) κοιτάζουμε τον κόσμο από τη δική μας οπτική γωνία, δε σημαίνει ότι είναι κι έτσι, ή ότι υπάρχει μόνο αυτό που εμείς βλέπουμε.
Σήμερα, ζήλεψα έναν πλανώδιο φωτογράφο! Κι όμως!
Βρέθηκα σε ένα περιβάλλον που όλοι θα το ζήλευαν για το επίπεδό του, όλοι θα το ζήλευαν, πόσο μάλλον εγώ... (θα το αναπτύξω άλλη στιγμή, όπως του αξίζει το θέμα -είπαμε) , αλλά εγώ καθόμουνα και κοίταζα και τον φωτογράφο!
Μου έκανε εντύπωση πολύ που είχε αφοσιωθεί στα λόγια που άκουγε, συνάμα ήξερε και πότε θα κάνει την δουλειά του σαν φωτογράφος, σηκώνονταν με το άγραφο δικαίωμά του να φωτογραφήσει, χωρίς να σκέφτεται αν ενοχλεί τους άλλους, αλλά... συνάμα, άκουγε!
Αναρρωτήθηκα μέσα μου σε πόσες εκδηλώσεις άραγε να έχει βρεθεί στη ζωή του, και πόσο σοφός είχε γίνει έτσι, χωρίς καν να διαβάσει.
Στη σκέψη αυτή τον ζήλεψα... και μάλιστα πολύ!
Κι ήθελα να την κρατήσω αυτή τη ζήλεια, γι' αυτό την έγραψα.
Μη την ξεχάσω...
Για τις άλλες... έχω φωτογραφίες!
Απ' όλη την σημερινή έξοδο, ένα πρώτο χειροκρότημα από μένα σ' αυτόν τον χρόνια πλανώδιο φωτογράφο!
