... αρκεί να σπάσουμε την πολιορκία της ΣΤΙΓΜΗΣ! ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Φεγγάρι

Φεγγάρι








Φεγγάρι








Φεγγάρι








Φεγγάρι








Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Σούζα τ' αλογάκιιιι!!!

Μέσα στο σαλόνι μου, (κάθε Κυριακή απόγευμα- ως βράδυ) είναι τέσσερις άντρες και βλέπουν μπάλα. Ο μικρός το σκάει πότε πότε με τον έρωτά του. Οι άλλοι, εκεί! Μιλάνε, μαλώνουν, βρίζουν, χάνουν, κερδίζουν, εκεί και με τρομάζουν κάθε φορά!
Ο καθένας τους και διαφορετική ομάδα, ο καθένας τους και η άλλη άποψη!
Όλοι μαζί όμως, αγαπημένοι!
Μ' αρέσει!
Τους ζηλεύω τους άντρες που γίνονται τόσο εύκολα παιδιά!

"Κι άλλο μεζέ; Καφέ; Γλυκό, φρούτο, χυμό, ποτό;" δίνω και το παρόν!

Σούζα τ' αλογάκ!

Θυμήθηκα αυτό το τραγούδι, της Ρίτας και γέλασα μόνη μου!



Θυμήθηκα κι ένα άλλο, γιατί τους αγαπάω αυτούς τους άντρες. Πολύ! "Δεν έχω καρδιά, έχω καφενείο!"
Πάω να το βρω, γιατί δένει με το δικό μου κάπνισμα και με το καφενείο που έχω κάνει το δωμάτιο της κόρης μου, που λείπει.

Εκεί οι άντρες, εδώ το καφενείο! Κανένας τους δεν καπνίζει!

Γύρισα χωρίς τραγούδι. Δεν θυμάμαι τον τίτλο και δεν χασομεράω άλλο για να το βρω.
Αρκεί που το θυμήθηκα!

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Παραλύω

Κομμένα πόδια...
Νιώθω τη γη κάτω απ' τα πόδια μου να χάνεται, όταν αρρωσταίνουν τα παιδιά μου ή ο άντρας μου. Παραλύω. Δεν τ' αντέχω. Ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Ούφ! Ανάσα για λίγο!
Μπορεί να είναι ίωση, λένε.

Μακάρι! Δεν αντέχω να βλέπω τους άλλους άρρωστους, ειδικά την οικογένεια. Στους τρίτους ή στον εαυτό μου, είμαι πιο δυνατή. Στην οικογένεια λυγίζω. Τρέμουν χέρια, πόδια, φωνές, καρδιές, όλα!

Να περνάνε, Θεέ μου!Δώσε δύναμη ν' αντέχουμε και να είναι καλά όλος ο κόσμος!

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Δώρα...

Μόλις έφυγαν οι δύο άντρες, κουβαλώντας στα χέρια τα άδεια κουτιά.

Δώρα, δώρα, πολλά δώρα.

Πιάτα, σουβενίρ, κηροπήγια, μαχαίρια! Σετ μαχαίρια! Από μικρό, ως του χασάπη!

Όχι, άλλα μαχαίρια. Ακόμα ματώνω, απ' τ' άλλα... τ' αόρατα.

Τα κράτησα όμως. Κανένα δώρο δεν επιστρέφεται πίσω. Δεν είναι κλειδιά...
Να κάνουν παρέα στα πήλινα σετ για τον καφέ ή το κρασί. Να μου θυμίζουν τα καράβια και τις άλλες ξωτικές χώρες, απ' όπου ήρθαν κι όπου εγώ ποτέ δεν θα πάω.

Θα τα ταξιδέψω κι εγώ. Θα τα πάω στο γεροντομοίρη μου. Για τότε... αν τελικά πάω εκεί.

...Να ψάχνουν κι εκεί κάποτε, δυο άλλοι, τέσσερις άλλοι, όσοι, και να βρίσκουν σετ μαχαίρια, μόνο για την κουζίνα τους, ποτέ για την καρδιά τους, ενθύμια από χώρες και χωριά, κι ας μην ταξίδεψα ποτέ.

Ευχαρίστησα για τα δώρα.

Στο δικό μου σπίτι, δυο άντρες έψαξαν να βρουν το χαμόγελο της χαράς μου.
Άδικα.
Το παιδί κοιμόταν, μέρες τώρα...

"Άλλη μέρα. Όταν ξυπνήσει το παιδί, θα σας χαμογελάει συνέχεια".

Δεν το είπα. Το άκουσαν όμως.
Το φώναζε τόσο δυνατά το μέσα μου!

Γραμμένα

Δυο χωριά. Διαφορετικά.
Δυο σπίτια. Το ένα πλούσιο, τ' άλλο φτωχό.
Δυο άντρες Λείπουν.

Στο πλούσιο σπίτι, δυο άλλοι άντρες καθαρίζουν, ψάχνουν, βρίσκουν.
Μεγάλη έκπληξη εκεί. Κι όμως, οι άνθρωποι που έμειναν σ' αυτό, "πεινούσαν"...

"Τι θέλεις να σου φέρουμε; Κουτάλια, πηρούνια, σερβίτσια, βιβλία;..."
"Τίποτα δεν θέλω από κει..."
"Ούτε βιβλία;"
"...Φέρ 'τε... Έχω κι εγώ πολλά κι αδιάβαστα... Προκειμένου να τα πετάξετε..."


Στο άλλο σπίτι, στο φτωχό, ζούσαν πλούσια. Έκπληξη κι εκεί.

Κάποια έψαξε και βρήκε μόνο απλήρωτους λογαριασμούς...
Αμέσως, θύμωσε. Έδωσε παραγγελιά σε άλλους: "Πάτε να ψάξετε κι εσείς! Κάπου πρέπει να έχει κρυμμένα λεφτά... Δεν μπορεί!"

Αυτά της έλλειπαν, αυτά έψαχνε.
Δεν θα τα βρει, ότι κι αν ψάχνει.
Έτσι είναι γραμμένη η δική της ιστορία κι ακόμα την ζει.

Οι άλλοι δεν έτρεξαν να ψάξουν.
Δεν άντεχαν ακόμα, ούτε ν' ανοίξουν αυτό το άδειο σπίτι.
Είχαν τα κλειδιά, μα περίμεναν τον ήλιο πρώτα να ξηράνει τις πληγές...
Μετά θα πήγαιναν κι εκείνοι να ψάξουν...

Κι ήρθε μια μέρα που ο ήλιος πήγε πολύ ψηλά και θύμιζε Πρωτομαγιά...
Ένας νέος άντρας, εκείνος που πονούσε, ίσως επειδή πονούσε πιο πολύ απ' όσο και ο ίδιος νόμιζε, παρέδωσε τα κλειδιά σε έναν ξένο που "δεν είχε που να μείνει", όπως είπε, κι ας είχε και τηλεόραση.

Μια άλλη γυναίκα, τρέχει στους δρόμους.
Ψάχνει χαμένες μυρωδιές που έτσι κι αλλιώς δεν είχε μυρίσει ποτέ της.
Ξέρει ότι θα παραμείνουν χαμένες.
Απλά, θέλει να τις ψάξει, και να τις κλάψει... μόνη της.
Τελείως, μόνη της.

Αντιθέσεις.
Ποιο το σωστό και ποιο το λάθος;

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος.
Έτσι ήταν γραφτό να ζήσουν οι σπιτονοικοκύρηδες.
Έτσι ήταν γραφτό να ψάχνουν οι άλλοι...
Έτσι ήταν γραμμένοι οι ρόλοι.

Μόνο που έχασε τους τίτλους στα κεφάλαια.
Ποιον να γράψει;
Φιλοξενία;
Αχαριστία;
Προδοσία;
Πούλημα;
Ξεπούλημα;
Ιεροσυλία;
Λεηλασία;

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Είναι να γελάς με τον συντάκτη και τον διαχειριστή!

Κάλεσα πάλι τον εαυτό μου, για να μπορώ να ενημερώνω και τα άλλα μου μπλογκ, όσο γίνεται.

Τελικά, δεν αλλάζει ο άνθρωπος.

Τα κουσούρια του είναι και η ιστορία του.

Ίσως και η ύπαρξή του!

Καλεσμένη του εαυτού μου λοιπόν, ώστε να μπορώ να γράφω "ως συντάκτης"!

Είναι κι αυτός ένας τρόπος, για να φτάνω εκεί πιο εύκολα!

Δικά μου είναι τα σπίτια, ζωντανή είμαι ακόμα, όπου θέλω πάω!

Τι κι αν θα τα φορολογήσει;

Αυτά δεν πιάνονται!

Άντε, Κατερίνα και μπήκε η Άνοιξη!

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Κυριακής Στγμές





























Σημάδια και "Σημάδια"...

Είναι κάτι στιγμές...

Είναι μια απ' αυτές τις στιγμές της ζωής, τις δυνατές, που λες:
"Τίποτα δεν πάει χαμένο!"
Είναι ωραία η ζωή και αξίζει να την ζεις!
Υπάρχουν άνθρωποι και Άνθρωποι γύρω μας!
Στους "Α" ανήκει κι ο καπετάνιος και χαίρομαι τόσο πολύ που τον γνώρισα!
Με συγκίνησε πολύ!
Με "πλήρωσε" πολύ ακριβά!
Ξέρω ότι δεν το άξιζα...

"Κι εγώ ίσσια κι όμοια καπετάνιε;" τον ρώτησα.

Έβαλε και το "κυκλάμινο" στην ίδια ζυγαριά...

Μεγάλη υπόθεση...
Μεγάλη η ΤΙΜΗ...
και η συγκίνηση...

Ευχαριστώ, καπετάνιε, ξανά...
κι από δω!

Όλα τα βρήκα!



Κυριακής



Κυριακή

Σάββατο και Κυριακή, όλα τα βρήκα!

Δάκρυα

Εδώ βρήκα πως τα δάκρυα κάνουν καλό!

Καλά! Τι το συζητάμε που δεν θα έβρισκα κι αυτά;

Βρήκα και τα δάκρυα της Δημουλίδου

Βρήκα και τα δάκρυα της αντίπερας όχθης!

Κι αν δεν έβρισκα τα "Πικρά δάκρυα της Πέτρας Φον Καντ" , πώς θα πήγαινα για ύπνο;

Στιγμές βροχής





Σάββατο και Κυριακή έβρεξε πολύ.

Όταν δεν μπορώ να κλάψω, βρέχει πολύ.

Όταν κλαίω πολύ, (μέσα μου),βρέχει.

Ήταν Ψυχοσάββατο και μετά η Κυριακή του κυρ Γιώργου.

Και μιας Αφροδίτης!

Και την Αγία Αφροδίτη είδα σε Αγιογραφία!

Μα, τόση βροχή;

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Του Ήλιου και του λιμανιού




Σώζω αυτές τις φωτογραφίες στον αέρα, από φόβο μη τις χάσω, όπως το καλοκαίρι που έχασα όλα τα αρχεία μου. Είναι για μένα, ιερές!