Γραμμένα

Δυο χωριά. Διαφορετικά.
Δυο σπίτια. Το ένα πλούσιο, τ' άλλο φτωχό.
Δυο άντρες Λείπουν.

Στο πλούσιο σπίτι, δυο άλλοι άντρες καθαρίζουν, ψάχνουν, βρίσκουν.
Μεγάλη έκπληξη εκεί. Κι όμως, οι άνθρωποι που έμειναν σ' αυτό, "πεινούσαν"...

"Τι θέλεις να σου φέρουμε; Κουτάλια, πηρούνια, σερβίτσια, βιβλία;..."
"Τίποτα δεν θέλω από κει..."
"Ούτε βιβλία;"
"...Φέρ 'τε... Έχω κι εγώ πολλά κι αδιάβαστα... Προκειμένου να τα πετάξετε..."


Στο άλλο σπίτι, στο φτωχό, ζούσαν πλούσια. Έκπληξη κι εκεί.

Κάποια έψαξε και βρήκε μόνο απλήρωτους λογαριασμούς...
Αμέσως, θύμωσε. Έδωσε παραγγελιά σε άλλους: "Πάτε να ψάξετε κι εσείς! Κάπου πρέπει να έχει κρυμμένα λεφτά... Δεν μπορεί!"

Αυτά της έλλειπαν, αυτά έψαχνε.
Δεν θα τα βρει, ότι κι αν ψάχνει.
Έτσι είναι γραμμένη η δική της ιστορία κι ακόμα την ζει.

Οι άλλοι δεν έτρεξαν να ψάξουν.
Δεν άντεχαν ακόμα, ούτε ν' ανοίξουν αυτό το άδειο σπίτι.
Είχαν τα κλειδιά, μα περίμεναν τον ήλιο πρώτα να ξηράνει τις πληγές...
Μετά θα πήγαιναν κι εκείνοι να ψάξουν...

Κι ήρθε μια μέρα που ο ήλιος πήγε πολύ ψηλά και θύμιζε Πρωτομαγιά...
Ένας νέος άντρας, εκείνος που πονούσε, ίσως επειδή πονούσε πιο πολύ απ' όσο και ο ίδιος νόμιζε, παρέδωσε τα κλειδιά σε έναν ξένο που "δεν είχε που να μείνει", όπως είπε, κι ας είχε και τηλεόραση.

Μια άλλη γυναίκα, τρέχει στους δρόμους.
Ψάχνει χαμένες μυρωδιές που έτσι κι αλλιώς δεν είχε μυρίσει ποτέ της.
Ξέρει ότι θα παραμείνουν χαμένες.
Απλά, θέλει να τις ψάξει, και να τις κλάψει... μόνη της.
Τελείως, μόνη της.

Αντιθέσεις.
Ποιο το σωστό και ποιο το λάθος;

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος.
Έτσι ήταν γραφτό να ζήσουν οι σπιτονοικοκύρηδες.
Έτσι ήταν γραφτό να ψάχνουν οι άλλοι...
Έτσι ήταν γραμμένοι οι ρόλοι.

Μόνο που έχασε τους τίτλους στα κεφάλαια.
Ποιον να γράψει;
Φιλοξενία;
Αχαριστία;
Προδοσία;
Πούλημα;
Ξεπούλημα;
Ιεροσυλία;
Λεηλασία;