Δώρα...

Μόλις έφυγαν οι δύο άντρες, κουβαλώντας στα χέρια τα άδεια κουτιά.

Δώρα, δώρα, πολλά δώρα.

Πιάτα, σουβενίρ, κηροπήγια, μαχαίρια! Σετ μαχαίρια! Από μικρό, ως του χασάπη!

Όχι, άλλα μαχαίρια. Ακόμα ματώνω, απ' τ' άλλα... τ' αόρατα.

Τα κράτησα όμως. Κανένα δώρο δεν επιστρέφεται πίσω. Δεν είναι κλειδιά...
Να κάνουν παρέα στα πήλινα σετ για τον καφέ ή το κρασί. Να μου θυμίζουν τα καράβια και τις άλλες ξωτικές χώρες, απ' όπου ήρθαν κι όπου εγώ ποτέ δεν θα πάω.

Θα τα ταξιδέψω κι εγώ. Θα τα πάω στο γεροντομοίρη μου. Για τότε... αν τελικά πάω εκεί.

...Να ψάχνουν κι εκεί κάποτε, δυο άλλοι, τέσσερις άλλοι, όσοι, και να βρίσκουν σετ μαχαίρια, μόνο για την κουζίνα τους, ποτέ για την καρδιά τους, ενθύμια από χώρες και χωριά, κι ας μην ταξίδεψα ποτέ.

Ευχαρίστησα για τα δώρα.

Στο δικό μου σπίτι, δυο άντρες έψαξαν να βρουν το χαμόγελο της χαράς μου.
Άδικα.
Το παιδί κοιμόταν, μέρες τώρα...

"Άλλη μέρα. Όταν ξυπνήσει το παιδί, θα σας χαμογελάει συνέχεια".

Δεν το είπα. Το άκουσαν όμως.
Το φώναζε τόσο δυνατά το μέσα μου!