Απίστευτο!

Σιτ! λένε οι ξένοι.
Σκ... θα πω εγώ.
Μόλις γύρισα απ' τη βόλτα, αλλά το μυαλό μου είναι αλλού.
Ναι, στην στάση πριν την βόλτα.
Δεν μπορώ να το πιστέψω, ούτε να το χωνέψω...
Πώς γίνεται ρε (φιλικότατο) Θεέ;
Πώς τα δίνεις έτσι;...
Πώς γίνεται να είναι κανείς τόσο πλούσιος, μα και τόσο φτωχός, συνάμα;
Πώς γίνεται να ζει έτσι, ενώ θα μπορούσε να ζει αλλιώς;...
Πώς γίνεται;
Πώς γίνεται ...
Τι να γράψω;
Που την είδες την ελευθερία του λόγου;
Αυτή κι αν είναι φυλακισμένη!
Πήγα, είδα και απήλθα...
Αλλιώς σκεφτόμουνα, άλλα είδα...
Απίστευτο το σενάριο, απίστευτη η ζωή, απίστευτοι οι πρωταγωνιστές, ακόμα και οι κομπάρσοι.
Έχω πάθει πλάκα.
Είναι κωμωδία, κι όμως δε γελάω.
Όλοι οι άλλοι γελούν.
Εγώ, Ντεν το μπορώ!
Βλέπω το έργο αλλιώς. Χωρίς παροπίδες, χωρίς ειδικά γυαλιά.
Κάτι μου έχει ξεφύγει...
Κάτι δεν έπιασα στο νόημα.
Στον σκοπό και στο δίδαγμα που θέλεις να δώσεις...
Με μπέρδεψες πάλι.
Δεν καταλαβαίνω γρι.
Δεν ξέρω αν αυτό το "βιβλίο" μπορώ να το διαβάσω.
Το συναίσθημά μου σκοντάφτει σε τοίχους.
Η λογική μου στην τρέλλα τους.
Η υπομονή μου στην αναισθησία τους.
Η τρύπια μου τσέπη στα πλούτη τους.
Τι δουλειά έχω εγώ μαζί τους, δεν ξέρω.
Γιατί χαλάω τη ζαχαρένια μου, πάλι δε ξέρω, όπως δε ξέρω τι σκ--- άνθρωπο μ' έκανες και σκοτίζομαι για "βιβλία" άλλων.
Ούτε που ξέρω τι θα κάνω!
Αν θα βοηθήσω και πως.
Κι αν έχει και νόημα, πια.
Έτσι κι αλλιώς, μάλλον... "το βιβλίο" αυτό έχει γραφτεί!
Εκτός, αν, ανατραπεί κάτι στο τέλος.
Δεν ξέρω. Αυτό μόνο Εσύ το ξέρεις.
Δε μπορεί.
Κάτι θέλεις να πεις με την ιστορία αυτή.
Τι, όμως;
Τι;