Η αγαπημένη μου νεροκολοκύθα!

Ακόμα και μια νεροκολοκύθα έχει την ιστορία της...
Να γελάς και να κλαίς μαζί.



Ήταν παραμονή της Αναλήψεως όταν ο αγαπημένος μου Πανάγος, μου την έφερε δώρο! Ολόκληρο ταξίδι και μου έφερε μόνο μία!

Χάρηκα πολύ, μα και έτρεμα συνάμα. Ήταν ένα πολύ μικρούλι φυτό. Έτρεμα να μην σπάσει, μη μου το πατήσουν τα αδέσποτα που μαζεύονται στον κήπο μου, μη δεν πιάσει στο χώμα του Βόλου, μη μου ξεραθεί. Το στήριζα συνέχεια με κλαράκια, όλο και μεγαλύτερα. Μόνη μου έννοια να το ποτίζω. "Θέλει πολύ νερό", με συμβούλεψε ο Πανάγος. Όσο ήμουνα εδώ το πότιζα καθημερινά. Αυτό όλο και μεγάλωνε. Πολλές φορές έπαιρνα τα νέα του κλωναράκια και τα άπλωνα μέσα στα όρια του κήπου μου, μα αυτό πάλι τα δικά του! Είχε ερωτευθεί τα δέντρα του γείτονα.
Ε, κάπου εκεί, παραιτήθηκα κι εγώ! Ρώτησα τον γείτονα αν αφήνει την νεροκολοκύθα μου να απλωθεί στο δέντρο του και μου είπε: "Ας την κολοκύθα! Που θα πάει; Εδώ θα είναι. Αυτή θα φτάσει πάνω!"
Δεν τον πίστευα! Εγώ περίμενα κολοκύθες και γρήγορα! Αντίθετα αυτή τίναζε μπόι!

Αν την έβγαλα φωτογραφίες όλο το καλοκαίρι, αλλά δυστυχώς οι άλλες μου φωτογραφίες χάθηκαν...

Άν έκανα τηλέφωνα όλο το καλοκαίρι, όταν έλλειπα. "Ποτίστε τον κήπο μου! Τουλάχιστον μόνο την κολοκύθα μου!"

Και απ' τους γειτόνους ζήτησα βοήθεια! Όλοι σε συναγερμό για την κολοκυθιά μου, που όλο λουλούδια έβγαζε και κανένα κολοκύθι δεν έβλεπα!

Μέχρι πρόσφατα, της είπα: "Κρίμα στο μπόι σου, καλή μου! Ούτε μία κολοκύθα; Γιατί;"
Φυσικά, δεν μου απάντησε και φυσικά, τώρα με τις τόσες βροχές, δεν την πότιζα.

Πριν λίγες μέρες, κοίταξα ψηλά, πάλι με παράπονο και μόλις είδα μια νεροκολοκυθούλα, τρελάθηκα απ' την χαρά μου! Άρχισαν να πέφτουν τα φύλλα των δέντρων και φάνηκε!
Η δικιά μου ήταν κρυμένη και καμάρωνε!
Δεν μπορεί κανένας να φανταστεί πόσο χαρούμενη μ' έκανε!
Είναι δώρο, είναι από χέρι, την πότισα με την αγάπη μου, μου θυμίζει πολύ αγαπημένο πρόσωπο και μάλιστα μου λείπει πολύ, (γιατί έχει από τότε να 'ρθει), μου θυμίζει χωριό, μάννα, πολλά!
Κάθε μέρα της μιλάω. Στέκει εκεί ψηλά, καμαρωτή! Απορώ πως θα την φθάσω κάποια στιγμή, γιατί είναι ολόδικιά μου!
Ελπίζω ότι μπορεί να έρθει ο Πανάγος μου, να την κόψει με τα χεράκια του και να μου παραδώσει! Εκείνος σίγουρα θα την γεμίσει με κρασί!

Δεν ξέρω αν θα μεγαλώσει άλλο! Ο γείτονας λέει θέλει άλλη εποχή!

Και λάθος εποχή, κολοκύθα μου;