Γιόρταζα...

"Την Τετάρτη γιορτάζεις, τι δώρο θες να σου πάρω;"
"...την Ζαγορά!"
"Δώρο, είπα!"
"Χωριό, θέλω!"
"Θα πάμε... άλλη μέρα όμως..."
"Δεν κατάλαβες! Θέλω να κάνω δώρο στον εαυτό μου μια βόλτα στην Ζαγορά! Αυτό θα είναι το δώρο μου και το θέλω και προκαταβολικά! Από αύριο... ως να την χορτάσω!"
"Και... θα μας αφήσεις γιορτιάτικα!"
"Ναι, θα σας αφήσω γιορτιάτικα! Το έχω μεγάλη ανάγκη!"

.....
..... κ.λ.π.

"Τότε να πας..." είπε κατσουφιασμένος.

Δε λύγισα. Βράχος! Μάζεψα τα μπουγαλάκια μου χθες και πήγα. Είχα ένα χαμόγελο, Να!!! (μετά συγχωρήσεως!)

Μέχρι που έφθασα.
Μετά μελαγχόλησα από πολλά.

Όσες ώρες έμεινα εκεί, έκανα δουλειές. Νύχτα, με τα φώτα της αυλής, έξω στην παγωνιά, κλάδευα τα λουλούδια μου. (Ορτανσίες και τριανταφυλλιές). Ακόμα στα χέρια μου έχω γρατσουνιές και αγκάθια.

Σήμερα, το μεσημεράκι, το πήρα αλλιώς. Και μια βδομάδα να καθόμουνα, δεν θα τελείωνα. Τα παράτησα λοιπόν όλα όπως ήταν και ήρθα, γιατί η οικογένεια είχε στεναχωρεθεί, (κι ας μην το 'δειχνε), όλοι με έψαχναν, όλοι απόρησαν.

Τι να εξηγώ ρε, παιδιά! Ο δικός μου ο φορτιστής είναι η πατρίδα και πατρίδα μου είναι η Ζαγορά! Χρειαζόμουνα μια μίνι φόρτιση. Την πήρα.
Στα υπόψιν μου μία γερή, για να έρθω στα ίσια μου, γιατί τελευταία λύγισα.

Ευχαριστώ πολύ, όλους, όσους με θυμήθηκαν! Είτε στα μέιλ, είτε στα μπλογκ, είτε στο Φεισμπουκ, είτε στα κινητά που άναψαν στις αναπάντητες (θα πάρω εγώ, όσους δεν πήρα ακόμα), πραγματικά σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! (Θα σας απαντήσω όλους, σιγά σιγά).

Σήμερα σκέφθηκα πως όταν πεθάνω, θα με ψάξουν πολλοί!
Καλό είναι αυτό! Πάντα μ' ένοιαζε το να μ' αγαπάνε και να με θυμούνται γλυκά!

Φωτογραφίες... λίγα πράγματα. Το βράδυ που φωτογράφιζα το χάος της αυλής μου, η μηχανή πάγωσε!!! Τα έφτυσε! Τέλος! (Εκεί να δεις στεναχώρια! Έννιωθα λες και ήμουνα κουλή! Κακό πράγμα η συνήθεια!)
Έτσι, σήμερα, φωτογράφιζα μόνο με τα δικά μου μάτια το πανέμορφο Πήλιο, απ' το λεωφορείο και διαπίστωσα πως αυτή την εποχή μ' αρέσει περισσότερο! Ήταν όλα τα δέντρα γυμνά, κι έτσι έβλεπα όλο το δάσος και την αλήθεια του! Μέσ' την μεγάλη αλήθεια του, πέρα απ' τις λυγερές κορμοστασιές των δέντρων και το χρυσοκίτρινο χαλί των ξερών φύλλων υπήρχε και πολύ σκουπίδι, απομεινάρι απ' τις περασμένες όμορφες στιγμές των διακοπών των ανθρώπων.

Αυτά, γιατί με περιμένουν μηνύματα! Τα ξαναλέμε!

"